No więc po "latach" nieaktywności bloga postanowiłem go nieco rozruszać przypominając pewien tekst do którego miałem swego czasu pewien sentyment, bo stanowił jeden z pierwszych. Zachowałem oryginalną pisownię, zmieniłem tylko format z kopiowanego żywcem z forum na nieco strawniejszy w odbiorze. Oto i on.
Stoję
i czekam pod murem, na co - nie wiem sam. Ostatnia noc była
najgłębsza, sen niemożliwy do odróżnienia od rzeczywistości.
Gdy tak leżałem na posłaniu, każdy ruch przywoływał znowu te
wizje. Metalowy fotel na którym kiwała się sennie ciemnowłosa
dziewczyna i odgłosy nadchodzącej burzy, która zapowiadała swe
panowanie rozbłyskiem w oddali. Wokół nie widać nic, jest
kompletna ciemność, jedynie mdłe światło zza okna rozświetla
kontury nieznajomej. Ciężko mi określić jej wygląd twarzy, gdyż
kruczoczarne włosy sięgające do pasa zasłaniają niemal całość.
Siedzi przy biurku z jedną ręką opartą o blat zanurzoną we
wnętrzu szuflady. Gdzieś w oddali słychać tykanie ściennego
zegara a ja próbuję sobie przypomnieć, gdzie ostatnio widziałem
tego typu most i zbiornik wodny za oknem w otoczeniu budynków o
zabarwieniu brązu i zgniłej zieleni. Wiem,że to być może tylko
kolejny wytwór mojej niepohamowanej fantazji,ale chciałbym
zidentyfikować to miejsce. Nie zdążyłem przypatrzeć się wybitym
lub podniszczonym oknom, gdy usłyszałem skrzypienie drzwi.
Zwróciłem swe spojrzenie ku twarzy dziewczyny jednakże ona
spuściła głowę i powoli wstała pozostawiając dłonie daleko za
sobą. Wiem, że to był jakiś żołnierz otwierający drzwi, ale o
co chodziło, nie dane mi było się dowiedzieć.
Teraz
stoję przed szaroniebieskim murem i czekam na dalsze potwierdzenie
mojego ulotnego złudzenia jakie ostatecznie skumulowało się
zeszłej nocy, kiedy mogłem ją niemal dotknąć, namacalnie
udowodnić, że nie jest marą, jest prawdziwa. Pięć dni
nieustannych poszukiwań i wreszcie te miejsce, w pobliżu mostu
Auntumbreak i zapomnianej przez wszystkich części miasta po
okrutnej rzezi, która trwale odcisnęła swe piętno na kartach
historii. Zapomniane, porzucone niczym oddzielne miasto w
rzeczywistości będące jedynie dzielnicą innego. To chore ale dla
nich było zbawieniem tych setek ludzi pozbawionych dachu nad głową.
Gdy pakowali ich jak bydło w obszar dotknięty zarazą, budowle
przesiąknięte śmiercią, wręcz napawały się mordem, że
dostarczono im kolejnej dawki uzależniającego pożywienia,
żywicieli. Ze śmiechem zamykali okratowaną bramę, bez
najmniejszego wahania podłączali do prądu stalowy mur a potem
obserwowali żałosny skowyt i płacz pełen goryczy i cierpienia,
gdy ludzie próbowali uciec dokądkolwiek, byle nie w paszczę
zatracenia. Paraliżujący opór prądu skutecznie odrzucał ich od
pomysłu ucieczki głównym wejściem, a wtedy jedynym sensownym
wyjściem było zapomnieć o jakimkolwiek zbawieniu i przygotowanie
się na najgorsze. Chirrdawn, rejon śmierci i rzekomego osiedla
mieszkalnego.
Dziś
opustoszałe, straszy pustkami i złowieszczą legendą przeszłości.
Jedna, niemal obsesyjna myśl drążyła mój umysł i wiele bym dał,
by nie okazała się prawdą, nie mając wyjścia niemal zmuszony
przez samego siebie wbiegłem do wnętrza stęchłej budowli.
Nigdy
nie czułem czegoś takiego, niemal miałem wrażenie, że ściany
mają oczy, ktoś stawał za mną, szarpał prawie niezauważalnie
fragment niby płaszcza jaki wówczas miałem na sobie. Wnikając w
strukturę kompleksu, obłęd mój narastał coraz bardziej, gdy
mijałem kolejne korytarze i wchodziłem do poszczególnych pokoi.
Byłem bliski szaleństwa, gdy nagle, na jednej ze ścian okaleczona
twarz wykwitła w upiornym uśmiechu szczerząc zęby do mnie spod
lekko opuszczonych oczu. Odrapane, zbutwiałe drzwi, czy to za nimi
czaiła się odpowiedź? Czy, gdy otworzę objawi się mój sen w
całej swej okazałości?
Z
niejakim oporem naciskałem na klamkę wsłuchując się maniakalnie
w szczęk zardzewiałego metalu niemal ten sam, j ak słyszałem
wtedy. Gwałtownym ruchem dokończyłem tą skrzypiącą agonię i
moim oczom ukazało się niemal to samo biurko, jednakże fotel, na
którym uprzednio siedziała dziewczyna okazał się pusty. Czy była
jednym z więźniów przeklętego osiedla, gdy nadeszła zaraza, czy
też... zdarzyło się to przed ewakuacją zdrowych mieszkańców?
Kolejne spojrzenie na dowód moich wyimaginowanych przypuszczeń, ten
sam widok na most pośrodku zbiornika za oknem. Wyszedłem
pośpiesznie niemal trzaskając drzwiami, nawet nie chcąc dać się
upewnić, jaki kształt
mignął mi w szparze zamykanych drzwi, twarz na ścianie wystarczyła
mi w zupełności, niemal biegłem po schodach na dół, tłucząc
niemiłosiernie butami w drzazgi roznoszące się w powietrzu ze
starych desek na w pół drewnianego mostu.
Była
już noc, a ja dalej stałem jak jakiś idiota pod tym murem
oczekując jakiejś odpowiedzi, która nie nadeszła od razu.
Wracałem przez las, który nie za bardzo działał na moją
wyobraźnię, jakby upiory Chirrdawn dostatecznie ją nasyciły.
Rozważając w głowie tysiące różnych możliwości, a także
jutrzejszy dzień powszechnego
święta coraz bardziej nabierałem przekonania o ciekawie przeżytym,
ale mimo to straconym dniu kończącego się tygodnia. Nagle moją
uwagę przykuła brama. Nie taka zwyczajna, wiedziałem, że są to
zabudowania wojskowe, jednak ciekawość przezwyciężyła
świadomość, że to niebezpieczne lub niedozwolone. Gdy byłem już
za bramą musiałem przejść kawał nieźle zarośniętej polany, by
ujrzeć, że znajduję się na stromym zboczu a poniżej znajduje się
przejście strażnicze, najpewniej dla tych, którzy udają się na
przepustki dla ograniczenia swawolnych eskapad do pobliskiego
night-clubu. Trochę z ciekawości, a trochę z obawy podchodziłem
tyłami budynku, by nie zwrócić na siebie uwagi i usiadłem pod
ścianą w milczeniu.
Powinienem
wspiąć się na to drzewo, tak, to dobry pomysł, który po krótkiej
chwili zacząłem realizować, skądże
jednak mogłem przewidzieć, że się załamie a ja po krótkiej
chwili najpierw uderzę głową o ścianę a potem osunę się jak
szmaciana lalka ku poniższemu dołowi. Słyszałem różne głosy,
jakiś szeregowy kogoś wzywał, potem już tylko czułem, jak mnie
wloką,jak trupa, nie wiem czy na noszach, nie pamiętam.
Jedyne,
co mnie w tej chwili obchodziło to obraz tamtej dziewczyny, nie wiem
dlaczego, ale widziałem jak stoję za jakimś żołnierzem a w
uszach szumi mi jakiś dziwny odgłos łoskotu, być może mojego
serca, ale tak nie powinno bić żadne, zwyczajne lub nie. Wokół
kręci się mnóstwo strażników, tak więc jedynym sensownym
wyjściem okazuje się skok do wody pośród której wybudowano to
wszystko. Zanurzam się w nią, okazuje się głębsza niż moje
przypuszczenia, lecz ponownie, nie pamiętam czegokolwiek, w tym,
abym się w niej topił.
Wszystko
ucichło, leżę na jakimś łóżku, które po dłuższych
oględzinach, gdy równowaga i wzrok wrócił do normy okazało się
być stołem. Na niektórych ręcznikach i szmatach widzę mnóstwo
krwi, ale jej widok nie przeraża mnie tak bardzo, wręcz jeszcze
lepiej uspokaja. Wybiegam i wchodzę do drzwi obok zapominając ile
pięter właśnie zaliczam. Niepohamowane odczucie każe mi biec
przez wszystkie nieznane miejsca kończące się za drzwiami
obsadzonymi pleksiglasem.
Teraz spokojniej wkraczam na schody i odruchowo chwytam się rury
podciągając się pod sufit, gdy nadchodzą strażnicy. Gdy odeszli,
ostrożnie podszedłem do szyby białego pomieszczenia. Wewnątrz
niego siedziały dwie dziewczyny.
Jedna,
która swym człowieczeństwem bijącym z twarzy epatowała wręcz
lękiem zmieszanym z wrażliwością, lecz mimo to czułem do niej
odrazę i wstręt. Druga, bliźniaczo niemal podobna do sąsiadki
lecz z jej twarzy biło zupełnie coś innego. Nie znalazłem tam
czułości a drapieżność, mimo to zawierała w sobie wielką
delikatność i coś o wiele głębszego, nie dającego się opisać
słowami, inaczej niż w przypadku niezwykle cielesnej, pierwszej
dziewczyny. Po chwili wyszły, a ja miałem czas na sobie tylko
wiadome przypuszczenia.
Takich
historii słyszałem na pęczki a mimo to jakoś dawałem w nie wiarę
lecz nie bezgranicznie, z niejakim dystansem więc podsłuchiwałem
więc, o czym mówił starszy mężczyzna w białym fartuchu.
Zmieszany wybiegłem na schody, znowu słysząc znajomy szczęk
metalu spadający na mnie z tyłu. Mniemam, że chciał mnie
ogłuszyć, jednak chyba nie do końca mu się to udało, gdyż kiedy
wrócił nie zastał mnie leżącego bezwładnie, aby skrępować mi
ręce sznurem. Byłem już na dole, być może ryzykowałem wiele dla
tej chwili, lecz ona była dla mnie wiecznością. Tak a nie inaczej
się stało, gdy doczołgałem się do końca schodów i podniosłem
głowę znad posadzki moim oczom ukazała się ta sama dziewczyna,
która przyśniła mi się zeszłej nocy. Mało tego, była to ta
sama, która siedziała w białym pokoju z tą pierwszą, bliźniaczo
do niej podobną. Zanim zamknęły się drzwi, zanim zorientowali się
oni i wreszcie zanim zaczęli cokolwiek mówić, wołać, robić -
wstałem ruchem niemalże manekina po czym chybotliwie wbiegłem w
zamykające się wejście.
Stało
się coś dziwnego, albo mi się to wszystko wydawało, albo tych
ludzi wcale tam nie było, faktem jest to, że po chwili, która
okazała się być niezwykle długą buchnąłem w ścianę po czym
znalazłem się w opustoszałym pomieszczeniu z tunelami dla wyjazdów
samochodowych. W jednym z nich stała nieruchomo ona, wpatrując się
nie do końca bez wyrazu we mnie. Podziękowanie? Wątpie w to.
Jedyne czego byłem pewny, gdy zebrałem w sobie tyle odwagi, by
objąć ją w pół było to, że cały ten gmach jest absolutnie
pusty i w tej jednej chwili przestało w nim istnieć wszelkie życie,
a ona była tego powodem i mój gest.
Pośród
całej niewiedzy i niejasności jednego mogłem być pewien zawsze -
była duchem, a ja mogłem ją dotknąć i nie czułem w tym żadnego
lęku, że duchy są niefizyczne,
ale ona...
Spojrzałem
w jej oczy lecz nie znalazłem odpowiedzi, mało tego, już nikt
nigdy nie pozna odpowiedzi, której żadna istota żywa i tak pojąć
niezdolna. Nie potrzebowałem rozumieć. Ona stała przede mną
najwymowniejszą odpowiedzią, której oczekiwałem od początku. Nie
musiałem pytać co dalej, odpowiedź padła pośród ciszy i
milczenia. Nie chcę wiedzieć, jeśli mam przed sobą odpowiedź
spełniającą więcej niż mógł mi dać każdyinny
zwyczajny sen lub złudzenie.
---+The
End+---
